Bekijk de beste albums en EP's van het moment op de vernieuwde Luisterpaal. DE LUISTERAARS →

COOKIES & PRIVACY

18 augustus 2014, Willem van Zeeland, Menno Visser, Ingmar Griffioen, Atze de Vrieze, Ralph-Hermen Huiskamp, ​​​​Norbert Pek & Sjoerd Huismans

Willem van Zeeland, Menno Visser, Ingmar Griffioen, Atze de Vrieze, Ralph-Hermen Huiskamp, ​​​​Norbert Pek & Sjoerd Huismans, 18 augustus 2014

Door het enorme aantal bands op Lowlands is het niet mogelijk om ze allemaal in een aparte review te bespreken. Daarom bespreken we in deze blog de kleinere, spannendere en/of opkomende acts in tenten als de X-Ray en de Charlie, maar ook de India en de Bravo. Dit artikel wordt elke zondag bijgewerkt, dus houd ons in de gaten voor nieuwe recensies en afbeeldingen!

Het is leuker om op een kantelbare Titanic te zitten dan vanavond een Dark Sky-bandlid te zijn. Het is alsof het trio samen met de zanger wil onderzoeken hoeveel er mis kan gaan tijdens één optreden. Het antwoord is: veel. Veel. De twee knoppen en pushers plus de drummer in hun midden staan ​​nog aan de vooravond van de release van hun debuutalbum, op Modeselektor's Monkeytown Records. De heren zijn vooral bekend van remixes voor onder meer de xx, Bombay Bicycle Club en Kelis, maar willen nu ook laten zien wat ze zelf kunnen maken. Op deze avond op Lowlands is het een kakofonie van losse synths, drums en beats. Het is alsof drie radio's samen spelen, waardoor je je op de Mediamarkt waant. De beats worden handmatig ingevoerd, maar met het ritmegevoel van een 5-jarige met een migraineaanval. De term 'technische problemen' komt veel voor. Het publiek kijkt niet naar een voorstelling, maar naar een decorconstructie. Draden worden non-stop opgepakt, ook backstage door de bandleden zelf, om in te pluggen met het geluid waar huisdieren nerveus van worden. De heren hebben een zangeres meegebracht met een prettige Björk-lichte stem, maar ook zij moet constant de boel redden. Tot overmaat van ramp falen ook de visuals en gaan de lichten aan waardoor iedereen zich ineens in een Japans fluorescerend restaurant waant. Nadat de drie dertig koorden zelf iets hebben geprobeerd, wordt de zanger opnieuw aangekondigd. Ze komt haastig en verrast uit de coulissen, met het jasje nog aan. Zing dan met het scheepswrak achter haar. Toch blijft er aardig wat publiek over: ieder mens heeft wel een beetje of ramptoerist in zich. Ergens op het einde horen we een schaduw van wat het had moeten zijn: een basgedreven clubby electrogroep met wat dromerige synths en wat houseliefde. Terwijl een paar bandleden backstage op zoek zijn naar, wat wordt het, een verlengsnoer, een schakelaar, zegt de zanger dat dit het eerste Dark Sky-optreden ooit is. Geen grapje! De bandleden kunnen het nieuwsgierige thuisfront in ieder geval vertellen dat het een memorabele show was (Norbert Pek).

Straatmuzikanten zijn er in alle smaken. Sommigen kunnen goed overweg met een panfluit, sommigen doen dingen met djembés en er zijn er zelfs die behoorlijk kunnen beatboxen. Op de een of andere manier bereikte een van hen het Bravo-podium. Niet helemaal uit de lucht vallen natuurlijk, Dub FX heeft al aardig wat succes gehad met zijn kunsten in Australië. Ook de Bravo zit vol vandaag, al zal de plotseling losgebarsten regen daar waarschijnlijk ook mee te maken hebben. En als je binnen bent om te schuilen, kun je het maar beter zo leuk mogelijk proberen te maken. Het trio (de beatboxer wordt live aangevuld met een saxofonist/toetsenist en nog een toetsenist) maakt dansbare muziek vol drum'n bass-invloeden, en zo nu en dan zelfs wat verdwaalde jazzbeats a la St Germain en raps. Dub FX heeft daar nog een trucje voor, want het kan er verschillende stemmen op zetten. Hoor je een reggae beat, dan klinkt hij ineens als een Jamaicaan, een dubstep beat vormt de basis, dan zet hij ineens een pikant Londens accent op. Al met al is het meer een act dan een concert, misschien wel het meest geschikt voor een talentenjacht. Hij moet de tweede ronde kunnen halen, daarna vliegt hij er ongetwijfeld uit. (Ralph-Hermen Huiskamp)

Neem een ​​Indonesische zanger-gitarist en een Australische muzikant-producer en laat ze in Brooklyn dartelen met alles wat ze oppikken in die muzikale smeltkroes. Als Young Magic gebruiken Melati Malay en Isaac Emmanuel elektronica en instrumenten om een ​​rijke, warme mix van triphop, dreampop, atmosferische drum 'n bass, wereldmuziek, hiphop, Kraut en waarschijnlijk meer te creëren. Het resultaat klinkt verbluffend fris. Het is natuurlijk niet allemaal gloednieuw. Zo is 'Fall In' erg Red Snapper en doen sommige nummers sterk denken aan Little Dragon. Met Björk op zang dus, want de weergalmende zang van het Maleis doet denken aan de IJslandse. Alles is mogelijk; het laatste album Breathing Statues werd opgenomen op tournee in onder andere Marokko, Tsjechië, Australië, Frankrijk en... IJsland. Terwijl voor debuutalbum Melt (2012) de mosterd ook werd gehaald in landen als Mexico, Spanje, Duitsland, Argentinië en Brazilië. De visuele ervaring voegt veel toe. Ze danst en zingt (dankzij tegenlicht vooral als silhouet) met lange vlechten die slingeren in een wit werkpak. Hij stuitert van een drumpad met stokken en hand. En dan hebben ze nog een live drummer bij zich, die zijn best doet om al die ritmes te volgen. Young Magic is een schoolvoorbeeld van hoe je elektronica er live goed uit kunt laten zien. Ook zonder de boeiende, wereldse visuals gebeurt er hier (live) van alles. Soms gaat de stem verloren in de suizende ambient sound mix, ook omdat ze met veel galm zingt. Het slotnummer 'Slip Time' is wederom raak en exemplarisch: bizar met gierende synths, oriëntaalse ritmes, stuwende beats, een dissonante koebelloop en echoënde samenzang. Boeiende, frisse groep die we vaker zullen zien. (Ingmar Griffin)

Dit koppel, al 'The Russian Answer to Die Antwoord' genoemd, zou vanmiddag het feest in de X-Ray moeten geven. Little Big bestaat uit een DJ, een (relatief) groot hooligan-type – niet voor niets heet een van hun tracks Russian Hooligans – en een kleine MC. 45 minuten lang knallen ze door een soort Russische interpretatie van Eurotrash die verrassend goed te jumpstylen is. Terwijl we continu visuals van zombies of horrorclowns te zien krijgen, komen er tijdens 'Life In Da Trash' daadwerkelijk een stel zombies op het podium.

Eigenlijk is het allemaal wat minder grappig dan Orgaanklap, die andere onzin in de X-Ray vanmiddag. Maar de sfeer zit er goed in dankzij met name de energie van de hooligan, al wordt het na een half uur wel wat ruwer. Wij wensen Poetin in ieder geval van harte toe dat zijn land weer wordt vertegenwoordigd door een echtpaar als dit, dat zich niet zo druk maakt om patriottisme. 'Houd je van drinken?' vraagt ​​Little Big aan het publiek, alvorens alles uit de kast te halen voor afsluiter 'Everyday I'm Drinking'. Ons land in diepe shit yo! Maar ik hou van, maar ik hou van jou! Geen toekomst, geen rijk, dit is Russia Bitch! (Sjoerd Huismans)

De India staat voor de groep. De Amerikaanse stoner metal/sludge band maakte al veel indruk tijdens de vlieguren in Nederland, onder meer als voorprogramma van Mastodon en op Roadburn. Dit is ook een van de weinige echt harde bands van de dag. Wat Red Fang doet is grofweg een mix tussen stoner (de groove), trashy metal (de felheid en het tempo) en sludge (de aanhoudende hardcore elementen en de repetitieve backing vocals). Ziedend en furieus uitgevoerd, met afwisselende leadvocalen van de bassist (zang) en de juiste gitarist (brullend, bijna grommend). Niet uit de Lage Landen? Jawel. The India zit vol, met blijkbaar veel mensen die de band al hebben gezien. Het duurt tot het vierde nummer Sharks voordat we de eerste pit, crowdsurfer en zelfs biertjes door de lucht zien vliegen. Het viertal uit Portland is iets handzamer dan het voorbeeld Mastodon, maar de stormachtige set doet je toch naar adem happen. Gelukkig hebben ze op driekwart in alle rust gebouwd met 'Humans Remain Human Remains'. De sterkste tracks worden een stuk harder: de steeds snellere powertrip van 'Malverde' (waarin de drummer helemaal los gaat), 'Wires' en 'Blood Like Cream'. Laatstgenoemde (van het derde album Whales and Leeches) teistert drums en oren, heeft een melodieuze versnelling in zich en is daarmee anthem-waardig. Going up, going up, going up! dat iedereen mee kan brullen. geen hoop? Ik zou niet zeggen; toen je net hoorde dat je de hele Noord-Amerikaanse tour voor Opeth mag openen. (Ingmar Griffin)

Wie puur op basis van de bescheiden indiehit 'Giants' naar Bear Hands ging, kreeg een compleet verrassingsmenu voorgeschoteld. De aanstekelijke single klinkt een beetje als Passion Pit, net als MGMT-vrienden van de band uit Brooklyn. Maar de reden waarom Bear Hands niet zo groot zal worden als deze buren is tegenwoordig te horen. De psychrock neemt meer wendingen dan het oor aankan. Tijdens haar Nederlandse debuut speelt Bear Hands een set waar postpunk en jaren 80 synths elkaar aanvullen en afwisselen. Zanger/gitarist Dylan Rau heeft uitdagende rapvocalen die kenmerkend zijn voor het Bear Hands-geluid. Naast zijn indie-bandleden ziet hij er een beetje maf uit met een achterwaarts bevestigde pet en vlechten. Jay van Silent Bob is ineens niet ver meer weg. Het rebelse zit ook in de muziek: vreemd genoeg is 'Giants' het enige moment waarop Bear Hands zich op zijn gemak durft te voelen. Verder worden pakkende riffs of warme synths snel afgewisseld door dissonante gitaren en rusteloze drums. Spannend is het zeker, amusant ook, maar het zou de band goed doen als 'Giants' geen vreemde eend in de bijt was (Norbert Pek).  

Omdat London Grammar voor de tweede keer in twee jaar Lowlands heeft afgelast, kwam er anderhalve week een groot plekje in de Grolsch vrij. De map met hosbands werd binnengebracht, waarin nog de vergeelde kaartjes van Flogging Molly en Dropkick Murphys zaten. Het kaartje van Gogol Bordello werd eruit gevist, een naam die in 2006 en 2008 al in Biddinghuizen stond. En zo komt het dat de opperzigeuner Eugene Hütz vandaag na zes jaar afwezigheid weer opduikt voor een deinende menigte in de Grolsch. De innovatie die niemand had verwacht was er ook niet. Het gezelschap stort zich volledig op zijn Balkan Gypsypunk. Het internationale bedrijf levert altijd en nu ook. De bandleden stappen op de monitoren en de verhoogde platforms alsof ze op de barricades staan. De violist, de accordeonist, de extra zangers: iedereen zoekt een zo intens mogelijk contact met het publiek. De energie stroomt natuurlijk. Waar collega-hossers Crystal Fighters een jaar eerder op dezelfde locatie een afschuwelijk kakofonisch breiwerk produceerden, klinkt Gogol Bordello aangenaam. Het is natuurlijk niet subtiel. Als Hütz staccato op zijn gitaar speelt, is het een kwestie van raden welk hostritme binnenkomt. Maar Gogol Bordello is er niet om het publiek botweg te verpletteren. Toch wordt er af en toe tot op de laatste rij gedanst en gesprongen, vooral bij 'Start Wearing Purple'. Gogol Bordello doet waar het voor kwam (Norbert Pek).

Vorig jaar bleek singer-songwriter Josef Salvat op het Vlielandse festival Into The Great Wide Open een van de grote verrassingen. De mooie jongen uit Sydney bracht het publiek in vervoering met zijn electrocrooners. Toen had hij alleen een bassist en samples als begeleiding, vanmiddag zit hij in een bomvolle Charlie met een complete band.

Het is niet moeilijk in te zien waarom hij destijds het publiek in vervoering bracht. Zijn zang in het hoge register is onberispelijk en hij is een charmante, bescheiden artiest, altijd een pluspunt in Nederland. Er schuilt echter een gevaar op de loer: de arrangementen van zijn nummers met band missen te vaak een scherp randje. Dit plaatst hem in het territorium van de glibberige Sam Smith. Commercieel succes ligt dus voor het grijpen, maar het is jammer dat hij de voor de hand liggende weg kiest. (Menno Visser)

Lucius drijft op de engelachtige zang van Jess Wolfe en Holly Laessig. De folky indiepopgroep uit New York heeft goed nagedacht over uniformiteit live: Wolfe en Laessig zijn verkleed als twee blonde Alice in Wonderland-geisha's en worden ondersteund door drie in het zwart geklede, vakkundige begeleiders. Ze trekken meteen een van de sterkste troeven. 'Tempest' is een heerlijk warme popdeken, waarin de kracht van Lucius het beste tot uiting komt: het samenspel van twee prachtige stemmen in ritmisch sterke, pakkende nummers. Ze weten de valkuil te omzeilen waar veel van dit soort acts in vallen: dit materiaal had ook een saaie, braaf optreden kunnen geven, maar het blijft 45 minuten boeien. Dat komt ook omdat ze de dromerige, harmonieuze zang combineren met een licht zwoele indierock. En omdat er ruimte is voor een koebel, een vleugje roots of een dwarse gitaarlijn. 'Nothing Ordinary' is precies dat, maar meer drijvend op pulserende elektronica. De set heeft slimme rustpunten en op het einde toont Lucius nog meer lef. Hun bekendste nummer 'Turn It Around' is een medley met 'I Wanna Dance With Somebody' van Whitney Houston. Na het debuutalbum Wildewoman en shows op Crossing Border en SWSW omarmt ook Lucius Lowlands. Je kunt op 26 augustus herkansen in Rotown. (Ingmar Griffin)

Sinds het enorme succes van Mumford & Sons is geen gitaarkorst op de hoek veilig voor het passeren van vlotte types uit de muziekindustrie die denken: hier zit geld in. Zo zijn Pierce Brothers uit Melbourne in deze festivaltent terecht gekomen: vanmiddag spelen de langharige tweelingbroers hun allereerste show in Europa in India. Zelf zijn ze er laaiend enthousiast over en dat slaat meteen over naar het publiek. Natuurlijk moeten de bezoekers figureren in een selfie.

Het is een druilerige zondag en toch blijft de Xray opvallend leeg. Zelfs het podium blijft leger dan verwacht. Inc. heeft live opgetreden met wat extra muzikanten, maar is eigenlijk een duo. Zelfs twee broers. Eén blijkt echter ziek te zijn. En zo is er vandaag maar één, die af en toe een nummer op zijn laptop aanklikt en zichzelf op gitaar begeleidt. Uniek zo je wilt (want Inc was nooit eerder een solo-act), maar teleurstellend is een betere omschrijving. Zo blijft er weinig over. De vlotte jaren 80 R&B heeft weinig te bieden en lijkt vooral gericht te zijn op het nabootsen van de sfeer die bijvoorbeeld een Sade in haar hoogtijdagen wist te creëren. De kleine Amerikaan probeert die sfeer te benadrukken met een paar screensavers als visuals, maar ook dat lukt niet. Waar vergelijkbare artiest How To Dress Well hetzelfde geluid gebruikt om zijn onzekerheid als persoon te benadrukken, weet Inc. niet wat hij (of zij) ermee wil doen. Want de sfeer is ook moeilijk te vinden in een tochtige, lege Xray. (Ralph-Hermen Huiskamp)

Het laatste nieuws in de nieuwsfeed →

Alle media op 3voor12 →

Alle 3voor12 lokale sites →

Ga naar de voorpagina →